De BBM bevlieging

Het is al weer bijna een week geleden dat we hier iets van ons hebben laten horen. Dat komt, ik ben deze week ten prooi gevallen aan een nogal hardnekkige infectie. Het begon met de post aan het begin van deze week, over het genot van het bakken van een brood. Brood bakken blijkt een nogal verslavende bezigheid. Het is een vrij lang proces, zo'n vier uur. Je kunt alles volgen via een venstertje. Drie van de vier uur gebeurt er helemaal niets, het brood ligt er een beetje op zijn kant te rijzen en te lillen als een deelnemer aan Big Diet XL.


 Toch is er iets dat het mateloos fascinerend maakt. Misschien omdat het receptenboekje het bakken van zo'n brood beschrijft als een 'chemisch en wonderbaarlijk wetenschappelijk proces', en je je dus bijna een scheikundige waant. Het begon in elk geval met het bakken van een simpel wit broodje. De dag erna volgde het fijn volkorenbrood. Daarna breidde ik het assortiment uit met mueslibrood. Ondanks deadlines en vergaderingen, kon ik niet stoppen met het staren naar dat vieze witte deeg. Ik begon in mezelf te mompelen en te lispelen. Notenbrood...witbrood met chocolade...wat als ik de gistwaardes aanpas...misschien eens wat pompoenpitten toevoegen...zal ik er vannacht nog een maken? 

Als ik 's ochtends wakker werd pakte ik niet de krant, maar het speciale uitgebreide receptenboekje met tips om broden te bakken. Ik begon mijn vrienden te verwaarlozen, ging eerder weg uit college om mijn brood te controleren. De machine ronkte en ratelde en mijn vriezer werd steeds voller. De uren dat ik niet door mijn bakvenster zat te kijken of in de winkel stond om meel te kopen, vulde ik met het bezoeken van speciale broodbakmachinefora en websites van vriendelijke Duitsers die hun geheime recepten wel wilden delen.


Pas gisterochtend werd ik wakker uit mijn broodkoorts. Het was 11 uur 's ochtends. Ik vond mijzelf in de keuken, met een groot zwart schort voor, bloem over al mijn kleren. Mijn haar vet van de olie. Mijn vriezer puilde uit en de vloer was bezaaid met lege pakken meel. De bel ging, en ik verstopte snel bewijsmateriaal, zodat niemand zou weten dat ik daarnet nóg een brood had staan bakken. Genoeg, genoeg. Ik ga eens kijken of er een anonieme broodbakkers-club bestaat. Ondertussen zijn verzoekjes welkom!