Treinend naar Twente

In de trein zitten is leuk, want de trein is één van die weinige plekken waar je hóórt waar je naar toe gaat. Als ik naar Groningen ga, worrrddtt er altijd zeerr ferrrm omgeroepen dat we het eindstation naderen. Ga je naar Roterdam word je door de machinist 's ochtends vaak vergast op een gezellig 'Goeiesjomerreges'. Een reisje naar Limburg is altijd vrij exotisch, maar niet half zo leuk als met de trein naar Twente. In de trein naar Twente praten mensen vanaf ongeveer Amersfoort steeds Twentser. Ze hebben het over cóóla en lóópen en dat soort dingen. Ik vind dat leuk, want Twents is mijn lievelingsaccent.

Dubbel breien in de trein: dat is pas echt typisch

Afijn, afgelopen week was het tijd voor een bezoekje aan Twente. Het zonnetje scheen, we hadden een zakje dropjes en een paar fikse bollen wol voor een goed partijtje breien. Nu doe ik daar een beetje denigrerend over, maar eigenlijk is breien het ideale trein tijdverdrijf. Je schiet een eind op, je hoeft je niet zo te concentreren als op een boek en als je medepassagiers echt vervelend worden heb je twee venijnige naalden tot je beschikking.


Het punt is natuurlijk dat breien in de trein wel een statement is. Althans, dat gevoel heb ik. Maar ik weet niet precies wát voor een statement. Is het er een zo van: ja, ik lees de Blend en blogs en urban knitting is zó passé, net als iPhones trouwens, ik ben meer van het authentieke huiskamergevoel. Of is het een statement van: ik heb mijn rokken thuis gelaten, maar wees gerust ik ben echt bevindelijk gereformeerd. Of is het er één van: ja ik doe PABO en ik hou echt onwijs van knutselen enzo.


Tsja, ik weet het ook niet echt. Oude dames worden wel heel gelukkig van breiende blonde meisjes in de trein, en soms word ik door PABO meisjes aangesproken over mijn wolkeuze. En bovendien is mijn sjaal wel bijna af, waar toch óók wat voor te zeggen is zo op de eerste dag van de meteorologische lente!