Hallo.

Oké, dus het is inmiddels bijna 6 jaar geleden dat ik geschreven heb. Ik had jullie al van tevoren kunnen vertellen dat mijn blog een kort leven beschoren was, want dit soort dingen werken bij mij alleen in tijden van absolute ledigheid. Zoals wanneer ik op een vrijdagavond met een biertje op de bank zit, en denk: heb ik nou serieus vandaag woorden als 'transmediaal' en 'beleidsinstrumentarium' opgeschreven zonder dat ik daarom moest grinniken?

En heb ik nou serieus een blog van mezelf terug gevonden omdat ik toevallig Googelde op honingdassen? De wereld is een rare plek. 

Maar het antwoord op beide vragen is ja. Dat is wat je doet als je volwassen bent. Je Googlet wat op honingdassen, en je schrijf simpele dingen zo moeilijk mogelijk op omdat dat nu eenmaal is waar je voor betaald krijgt. En dan loop je quasi-nonchalant naar een collega toe en dan zeg je: 'Ik wilde dit graag nog even tegen je aanhouden, maar misschien lukt dat beter tijdens een bila'tje?'.

Nee, ik overdrijf. Ik zou nooit iets tegen iemand aanhouden, tenzij het na 3 uur 's nachts was en een kerstborrel. En zelfs dan alleen met heel goede collega's.

Nee, ik overdrijf. Dat snappen jullie wel, toch, lief dagboek? 

Als je al niet meer mag overdrijven in het leven, kun je er net zo goed meteen mee op houden. Je moet een beetje avontuur zoeken in het normale leven. 

Ik ben daar goed in. Ik heb een berg beklommen in China, waar ik bijna vanaf viel. Op een heuvel gestaan in Schotland, met bergschoenen categorie AB, terwijl categorie C toch eigenlijk noodzakelijk was. Ik heb tegen een kapper gezegd: doe maar wat leuks. 

Goed, dat zijn natuurlijk de extreme dingen. Maar ook in het dagelijks leven is voor mij alles een avontuur. Ik zet op Utrecht Centraal mijn fiets op enkel slot - de adrenaline helpt me te voelen dat ik nog leef. Soms wacht ik 3 dagen te lang met het betalen van rekeningen. Ik heb een keer een super-risicovolle prognose voor mijn spaargeld gemaakt in Excel. En een keer een nieuw recept aan vrienden voorgeschoteld dat ik niet van te voren geprobeerd had. 

Ik hoor je denken, pff. Is dat echt avontuurlijk? Burger. Maar als context: het was een recept van Ottolenghi en ik had het aangepast van 2 naar 4 personen. Ik bedoel maar.

Om nog maar te zwijgen over die keer dat ik een halve marathon rende zonder wedstrijdplan.

Nee, maar serieus. Het volwassen leven is fijn. Ik heb een vaatwasser. Ik heb een vaas. En een klopboormachine. En een kerstpakket. Centrale verwarming. Fijne dingen. 

Ik kan hier uren over door blijven praten, maar het is half 11 ('s avonds!) en ik moet morgen nog het oud papier wegbrengen. Niet dat ik me daardoor laat weerhouden, natuurlijk. Sterker nog, misschien kijk ik zo nog wel wat Netflix. You only live once.