New Kids in de trein

Oké, dus het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik geschreven heb. Ik had jullie van te voren al kunnen vertellen dat mijn blog een kort leven beschoren was, want dit soort dingen doen werkt bij mij alleen in tijden van absolute ledigheid. Zoals wanneer ik mijn been gebroken heb, om drie uur 's nachts, of als ik vakantie houd in Bovensmilde. Of gewoon, als ik in de trein zit en ik tegenover mensen zit die zo raar zijn dat ik de behoefte voel dat met iemand te delen.

Zoals vanochtend, toen ik in de trein zat met een kruising tussen een van the New Kids en de aan lager wal geraakte broer van Gerard Depardieu (neus-gewijs). Maar dan met een Oost-Drents accent. Verder had hij een nepleren jas, een zalmroze overhemd met blote vrouwen er op en een pokdalig gezicht. En dan niet een beetje een pokdalig gezicht, maar zo een met acné van het type Genante lijven, dat programma op zondagavond op RTL 5. (Gênante lijven is dus echt een programma waar ik voor ga zitten met chips en cola, want het is op een gruwelijke manier heel geruststellend, want je wordt er weer aan herinnerd dat je misschien wel rare tenen of futloos haar hebt, maar dan in elk geval geen bloemkooloren, derde tepels, schimmelinfecties of een dood embryo tegen je maagwand). Nou ja, een lelijk zalmroze overhemd en een pokdalig gezicht is het ergste niet, dat overkomt de beste wel eens. Ik zag er zelf ook niet al te florissant uit. Alleen ik denk wel dat ik tenminste niet de hele tijd ontzettend vies rochel, of stink naar Herdershond en Aldi-shag vermengd, en dat ik ook niet de hele tijd in het Oost-Drents aan het bellen ben naar mijn vrouw. Vooral dat rochelen, dat doe ik echt nooit.

Rochelen is iets wat voornamelijk mannen voorbij de potente leeftijd graag doen in openbare gelegenheden. Ze doen het op perrons, in de winkel en als je staat te wachten op de bus. Maar hun lievelingsrochelplek (waarschijnlijk vanwege de akoestiek) is de stiltecoupé. En met name opvallend vaak in stiltecoupés op maandagmorgen, als je nog 385 pagina's moet lezen over het Amerikaanse economische herstel na WOII, of over FDR's wanbeleid ofzo. Hoe dan ook, in dit soort situaties ga ik dus de hele reis zitten twijfelen of ik nu wel of niet iets moet zeggen van dat gepraat en vieze gedoe. Of ik geen burgerplicht heb, om zulke mannen te wijzen op het bordje stiltecoupé en de in het westen algemeen geaccepteerde beleefdheidsnormen. Maar meestal zeg ik niets. Dan durf ik het niet, want ik ben bang dat ik in elkaar geslagen word ofzo. Of dat diegene helemaal niet aardig is. Of juist wel, en dat ik me dan schuldig voel.

Dus dan zeg ik er niets over, en vertel ik mezelf dat ik me er helemáál niet aan erger, dat ik echt oké ben met mensen die de stilteregess overtreden. En dan zet ik mijn mp3 harder en ga ik de rest van de reis nadenken over hoe erg ik me er niet aan erger.

En dan kom ik thuis en dan ga ik er over zitten zeuren op internet, want zo ben ik dan ook wel weer. Sorry, samenleving!