zaterdag 11 april 2009

Over vakantie en de ondraaglijke lichtheid van het bestaan

Ik heb vakantie, vandaag voor de tweede dag. Mijn laatste tentamen is geweest (voor de hers beginnen) en ik ben zeven dagen vrijgesteld van elke intellectuele activiteit. Nu ben ik een week lang om precies te doen wat ik zelf wil. En aangezien ik er normaal niet aan toe kom, nam ik me na de tentamens voor om te gaan doen wat ik me elke vakantie voorneem: werken aan mijn literaire ontwikkeling.

Al zeker drie jaar begin ik elke vakantie in de Ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Kundera is één van mijn lievelingsschrijvers en ik raak telkens weer verrukt van zijn dialogen, die doorspekt zijn met cynisch-filosofische ideeën over religie en het bestaan. Althans, ik weet zeker dat hij één van mijn lievelingsschrijvers zou zijn, als ik ooit verder was gekomen dan pagina dertien. Dan kom ik erachter dat ik lichtheid helemaal niet zo ondraaglijk vind, maar Kundera's schrijfstijl wel. Ik leg hem dan weer terug voor de volgende vakantie en ga door naar mijn volgende project: Geert Mak.


Als rechtgeaarde geschiedenisstudent is Geert Mak theoretisch gezien ook één van mijn lievelingsschrijver. Natuurlijk moet ik er dan altijd wel een beetje minachtend bij vermelden dat zijn populair-wetenschappelijke schrijfstijl nauwelijks echt historisch verantwoord te noemen is, maar dat hij er wel in slaagt de wetenschap dichter bij de leken te brengen. Helaas haakte ik al af toen Geert Amsterdam verliet, wat gezien het feit dat het boek In Europa heet een vrij magere prestatie is. Ook Geert Mak verdwijnt dan weer in de kast en zo werk ik mijn hele lijst immer onvoltooide boeken door, met resultaten variërend van 50 bladzijden (Multatuli) tot twee regels (Shakespeare), geef ik het op.



Ik wil echt heel graag quasi-nonchalant Dostojevski kunnen citeren, liefst in de originele taal, en kunnen zeggen dat ik altijd zo geniet van Hamlet, maar hallo - ik ben opgegroeid in de jaren 90. Het poëtischtste wat ik in mijn jeugd hoorde was de Pokémon-rap, het literairste was de Carry Slee-pulp en het meest cultureel verantwoorde dat op tv verscheen was Dragon Ball-Z. Ik wil heus literair verantwoord zijn, maar waarom heeft Mulisch altijd 1074 pagina's nodig om zijn punt te maken?

Mijn generatie is de Heftige Verhalen-rubriek van de CosmoGirl gewend, waarin je binnen 600 woorden het verhaal leest van een aan de heroïne verslaafde tienermoeder met een verschrikkelijke spierziekte, die om voor haar geestelijk gehandicapte moeder en autistische broertje te kunnen zorgen werkte als hoer en op een dag zwanger bleek te zijn van een vaste klant, die haar op haar tweede van huis weggelopen vader bleek te zijn.

Ooit heb ik heus echt wel een keer het geduld om me te verdiepen in de fin de siècle-literatuur of 16de eeuwse Engelse toneelstukken, maar voorlopig kom ik niet verder dan Harry Potter. Trouwens, ik heb vakantie, hóór.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten